Avatar Atakan Arslan'ın duygusal anları: Babam ve annemle görüşmüyorum
“Kadıköy’de doğdum. Çocukluğumda 7 yaşından sonraki pek sarmadı. Hem babannem dedemlerle, hem de annemlerle beraber büyüdüm. Hatırladığım şeyler genelde şiddetle kavga gürültüyle alakalı. Şiddetle alakalı sevgisizlikle alakalıydı. Evde mutlu bir an pek hatırlamıyorum. Bunlar bende hep travma olarak kaldı. ‘Sofrada niye tuz yok’ diye annem dayak yer. Yüksek şiddetin olduğu bir ailede büyüdüm. Babamla görüşmüyorum, iyi diyemeyeceğim. Çok uzun süre sonra bir kere görüştüm o zaman ağlamıştım ama sonra yine o hissiyat kayboldu. Belki bir insanla beraber büyümeniz gerekiyor, bu olmayınca o sıradan bir insan gibi oluyor.
“Anne baba olana ehliyet verilmeli yoksa biz travmalarla dolu bir toplumuz. Babam eve gelsin istemezdim, seyahate giderdi dönsün istemezdim. Annemi de yıllar sonra gördüm. Ben gittim bir gün Anneler Günü’nde. Merak ettim bu kadar yıldır görüşmemiz neler oluyor diye. Duygu boşalması yaşadım çok ağladım. Sanki ona da kendime de haksızlık yapıldığını düşündüm o an. 2-3 saat ağlamışımdır neden böyle oldu diye. Kendimi bir yabancı yanında hissettim, bir boşluk benim için çok bir şey hissetmiyorum. Mutlu bir aile içinde büyümüş olsam başka şeyler olabilirdi, farklı hissedebilirdim kendimi.”
